در کره به هر نوع فرشی فرش یا قالیچه می گویند.
اما در واقع انواع مختلفی از فرش 9 متری سه بعدی وجود دارد.
به طور کلی فرش و گلیم را بر حسب ضخامت پارچه یا ساده یا پارچه بافی به دو نوع و بر حسب هدف استفاده به فرش (گلیم) و ملیله تقسیم می کنند.
علاوه بر این، قالی‌ها به قالی‌های پشمالو و قالی‌هایی با موهای پرزدار و درون گلیم‌ها بر اساس تکنیک بافت به گلیم، سسیم و سومک تقسیم می‌شوند.
اساساً همه با پشم بافته می شوند، اما بسته به منطقه، تفاوت هایی مانند استفاده از نخ پنبه یا ابریشم وجود دارد و در قرن بیستم فرش ماشینی یا فرش های ارزان قیمت از الیاف شیمیایی وجود دارد.
به ویژه مردمان عشایری مانند ترک ها و مغولستان، خود چادر و محل زندگی خود را با بافتن نخ مانند فرش می ساختند.
همچنین از آن برای عایق کاری یا تزئینات مانند فرش روی زمین استفاده می کردند.
به دیوار آویزان می شود.بنابراین می توان دریافت که حداقل از زمان کشف نحوه ریسندگی نخ از پشم گوسفند مورد استفاده قرار گرفته است. مناطقی که امروزه به تولید فرش معروف هستند نیز مناطقی است که در گذشته محل سکونت این عشایر بوده است، به ویژه ترکیه، ایران، آذربایجان، ازبکستان، افغانستان و مراکش.
معرفی این فرش‌ها به اروپا با افزایش تجارت با جهان اسلام پس از جنگ‌های صلیبی آغاز شد، به‌ویژه در شمال اروپا، نه تنها برای گرما، بلکه به عنوان کالای لوکس نیز محبوبیت داشتند.
از قرن هجدهم، با رواج فرهنگ ترکی در میان اشراف اروپایی، فرش‌های ترکی و ایرانی به‌ویژه به سرعت گسترش یافتند.
در کره، 45 قطعه موجون (毛氈)، فرشی از سلسله شیلا، در Todaiji Jeongchangwon در ژاپن نگهداری می شود و فرشی به نام Joseoncheol نیز در اوایل سلسله Joseon تولید شد.
باقی می ماند. به سند فرش های سیلا جئونگ چانگ وون مراجعه کنید.
اما در اواسط و اواخر سلسله چوسون، اندول از گرم کردن قسمتی از کف به گرم کردن تمام اتاق تغییر کرد و زندگی بی تحرکی برقرار شد و فرش را غیرضروری کرد و به دلیل ویژگی های سلسله چوسون که در نظر گرفته شد.
صرفه جویی یک فضیلت است، روی هانجی فقط از روغن استفاده می شد متاسفانه فرهنگ فرش در گذشته به دلیل استفاده از کف پوش های قابل اجرا تقریباً قطع شده است.
