من نسبت ده قسمت آب سرد به یک قسمت قهوه را حفظ کردم.
قهوه استارباکس شیشه ای و آب را با هم ترکیب کردم و سپس ایبریک را روی اجاق گذاشتم و حرارت را زیاد کردم.
بعد از یک دقیقه، با یک قاشق چای خوری هم زدم تا مطمئن شوم هیچ توده ای روی آن شناور نباشد. من ایبریک را به عنوان روشی برای جوشاندن در نظر گرفتم، اما با استفاده از دماسنج خواندن فوری خود، متوجه شدم که با شکل آن، قهوه حباب می‌زند و بالا می‌آید بدون اینکه واقعاً به جوش 212 درجه فارنهایت برخورد کند.
دستور دندی شامل اجازه دادن به کف است، آن را از روی حرارت بردارید و بگذارید بیفتد سپس کل فرآیند را دو بار دیگر تکرار کنید. من آن را در فنجانم ریختم و در کمال تعجب، خیلی خوب بود!
شاید می‌توانستم از شیرینی بیشتری استفاده کنم، و مطمئناً خامه‌ای که شنیده بودم بخش مهمی از دم کردن قهوه ترک است، نداشتم، اما همه طعم‌هایی که انتظار داشتم کاملاً تمیز بود خیلی بیشتر از شهرت قهوه ترک.
مرا به این باور رسانده بود). و وقتی به آن فکر کردم، فرآیند دم کردن منطقی بود. مطمئناً سنگ زنی من درشت تر از سنتی بود، اما در نهایت در اطراف منطقه 200 درجه فارنهایت که معمولاً برای مدت زمان مناسبی در آن دم می کنیم، آویزان شد.
بنابراین، من یک قهوه تخصصی با طعم بسیار خوب در ایبریک درست کرده بودم، اما وقتی نشستم این پست را بنویسم از خودم پرسیدم که آیا واقعاً قهوه ترک درست کرده ام؟ من واقعاً به بافت فرهنگی بیشتر روش‌های دم کردنی که قبلاً استفاده کرده‌ام توجه نکرده بودم.
در واقع، قهوه تخصصی، همیشه به نظر من تقریباً منحصراً در مورد آینده نگری بوده است. حتی یک بار هم کسی به من نگفت که به سنت های قهوه بریزین احترام بگذارم، و در حالی که اسپرسوهای ایتالیایی برای قهوه موج سوم به خوبی شناخته شده اند، رابطه ما با آنها معمولاً از انکار تا خصمانه متغیر بوده است.
دم کردن قهوه ایبریک بیش از نیم قرن است که وجود دارد و بعد فرهنگی و آیینی دارد که برای من کاملاً غریبه بود. من عموماً از آن دسته افرادی نیستم که با این فکر که این دستور العمل «کاملاً بهترین روش دم کردن» آن چیز خاص خواهد بود، نیستم، اما به عنوان یک آمریکایی که این روش سنتی دم کردن مدیترانه ای را درست می کند، به ویژه بر روی داشتن آن تمرکز داشتم. با آن سرگرم شوید، در حالی که هیچ ادعایی مبنی بر متحول کردن این فرآیند ندارید.
