اما باید بیشتر کار کرد. مطالعات گروه بانک جهانی نشان می دهد که مدل هایی مانند استفاده مجدد و بسته بندی مجدد هنوز در این سه کشور در حال ظهور هستند.
در حال حاضر به اندازه کافی مقیاس پذیر نیستند تا با مقیاس مشکل رو به رشد کیسه زباله ضخیم مطابقت داشته باشند.
مواد جایگزین مبتنی بر منابع انرژی تجدیدپذیر به جای مواد اولیه اولیه مبتنی بر سوخت‌های فسیلی هنوز بازار ویژه‌ای هستند که هنوز توسط استانداردها یا زیرساخت‌های محلی پشتیبانی نمی‌شوند.
اگرچه فرصت‌هایی برای کسب سود از فرآیند بازیافت پلاستیک وجود دارد، اما شکست‌های فراوان بازار مانع از سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در این زمینه می‌شود. علاوه بر این، اقتصاد بازیافت همچنان توسط پلاستیک خام ارزان‌تر به چالش کشیده می‌شود.
کسب و کارهای محلی کوچک و متوسط که به شدت از ویروس کرونا آسیب دیده اند، نمی توانند از تقاضای فزاینده برای محتوای بازیافتی برندهای جهانی بهره مند شوند.
نیاز فوری به سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های جمع‌آوری و بازیافت محلی برای منحرف کردن زباله‌های پلاستیکی به دور از محل‌های دفن زباله، سوزاندن باز و محیط‌زیست دریایی وجود دارد.
اغلب کشورها زباله های پلاستیکی قراضه وارد می کنند زیرا برای جو بهتر است
این در حالی است که پلاستیک های بازیافتی را برای پاسخگویی به تقاضای خارجی صادر می کند. بازارهای نوظهور مانند فیلیپین صادرکننده خالص زباله های پلاستیکی هستند زیرا ظرفیت بازیافت آن در داخل و اقتصاد بهتر صادرات را ندارند.
این جایی است که بخش دولتی و خصوصی می توانند وارد شوند.
دولت‌ها می‌توانند نقش مهمی در تعیین استانداردها و سیاست‌ها برای افزایش تقاضا برای پلاستیک بازیافتی، مساوی کردن زمینه بازی برای کسب‌وکارهای جهانی و محلی، و کمک به تقویت اقتصاد بازیافت پلاستیک ایفا کنند.
برای این منظور، گروه بانک جهانی با توسعه ابزارهای اقتصادی نوآورانه، ایجاد مکانیسم های تشویقی، و شناسایی سرمایه گذاری در بخش های مختلف اقتصادی کلیدی که می تواند زباله های پلاستیکی را کاهش دهد، “سرمایه گذاری های پلاستیکی هوشمند” را ترویج می کند
